Η Λιβύη έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί ως χώρα μετά τον χαλασμό του 2011, ένα είδος εμφυλίου, που «ταξινομήθηκε» ιστορικά στο πλαίσιο της Αραβικής Ανοιξης, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του ηγέτη της χώρας Μουαμάρ Καντάφι. Ενα χρόνο μετά, τον Σεπτέμβριο του 2012, δολοφονείται από τα πλήθη με φρικτό τρόπο στο προξενείο της Βεγγάζης ο Αμερικανός πρέσβης Κρίστοφερ Στίβενς. Τα χρόνια περνούν με συγκρούσεις φυλών σε πολλές περιοχές, έως ότου φτάνουμε στο σήμερα με την ύπαρξη δύο κυβερνήσεων που έχουν τη στήριξη - ανοιχτά ή καλυμμένα - χωρών όπως η Τουρκία, η Ιταλία και η Αίγυπτος. Σήμερα, η Γαλλία, χώρα με μεγάλα συμφέροντα στη Λιβύη και πάντα με ουσιαστικό ρόλο, θέλει να ελέγξει το παιχνίδι της ομαλοποίησης. Η Τουρκία θέλει και αυτή τον ρόλο της, παίζοντας σταθερά το χαρτί του Ισλάμ και της προώθησης ενός υιού Καντάφι στην εξουσία. Η Ιταλία (αποικία της οποίας ήταν η Λιβύη από το 1911 έως το 1943) διατηρεί σταθερή επιρροή και περιμένει τα οφέλη. Ολοι οι προηγούμενοι (και όχι μόνο αυτοί) διατήρησαν στενές σχέσεις με το καθεστώς Καντάφι (1969-2011). Το πιο παράξενο που θα συμβεί στη χώρα αυτή είναι οι εκλογές. Κάτι σαν εκλογές έγινε το 2014 και, πιο πριν, το 1965...